Oponopono en de kracht van vergeving

Dan is daar na zoveel jaren HET moment van echt loslaten….   Daar lag ik dan ineens plat op mijn rug op een matje te huilen, ik was boos en verdrietig, ik had al zoveel gedaan om mijn verleden los te laten en dacht dat ik dat dus ook had gedaan, tot ze aan de healing begon, ja ook de coach gaat zo nu en dan naar een coach want dat is de enige manier om mensen echt oprecht goed te kunnen helpen en ondersteunen in hun proces, maar ja voor mijn gevoel was ik echt wel klaar met mijn verleden, want ik had er geen last meer van, totdat ze begon. 

Arja pakt me in mijn nek en doet iets en een aandachtspuntje van mij is de controle loslaten☺ maar ik geef me volledig aan haar over en voor ik het weet val ik achterover op een mat, sh*t en ze start en er gebeurt zo ontzettend veel met me, ik lig in een veld met bloemen met mijn eigen kleine ik en ik voel de tranen over mijn wangen stromen, kak denk ik houd het dan nooit op die jeugd, ik beloof mezelf dat ik er helemaal voor ga en ik wil echt oprecht rust vinden. Arja zegt goh Lin ik voel mega boosheid en tot bijna brakens toe huil ik, ze zegt wordt het niet tijd om die boosheid los te laten, zeker voor jezelf? Ja echt wel want ja dingen zijn nu eenmaal gelopen zoals ze lopen en ze vraagt wat ik bij mijn ouders heb moeten leren? Uhhhh ja ik heb wel geleerd dat ik overal uit kom en een overlevingsmechanisme heb van hier tot aan de sterren en ik heb geleerd dat ik voor alles altijd een oplossing is, als je maar in beweging blijft.

 Ze heeft het over oponopono, een haiwaiaans ritueel om los te laten en ik hoor, het spijt me, vergeef me, ik hou van je en dank je wel in eerste instantie word ik boos en denk ja hou toch op dan moet ik het spijt me zeggen, jullie hebben me geslagen, vernederd, genegeerd, zoek het uit, maar ik voel dat ik het los wil laten en dat dit HET moment is. Want ik wil vergeven, al is het maar mezelf vergeven dat ik me zo lang zo verdrietig en boos heb gevoeld erover. In liefde voor mezelf, zacht en mild zeg ik de woorden als een soort mantra in mijn hoofd, het spijt me, vergeef me, ik hou van je en dank je wel en ik voel dat mijn boosheid weggaat en ik zie mezelf huppelen in een veld met bloemen en ik voel in mijn lijf en hoofd de rust die ik verdien en zo graag wilde. 

En echt waar als ik door het veld loop gaan alle bloemen bloeien en er gebeurt nog veel meer, maar ik ervaar eindelijk rust, de boosheid is weg en die blijft weg, gaaf. Ik kan oprecht rustig ernaar kijken en zie en voel wat het met me doet, dit was de laatste zet die ik nodig had om te accepteren wat er was en dat ik mijn verleden niet meer de schuld geef, waarom het in het heden niet lekker liep. Dus vergeving doet zoveel meer, het geeft jezelf rust om wel je eigen ik belangrijk te vinden, het oprecht van jezelf houden. Waarom vertel ik je dit? 

Omdat ik bij veel vrouwen merk dat ze maar doorgaan, blijven jakkeren, alle bordjes omhoog blijven houden, zichzelf enorm tekortdoen en het ergste hun verleden met zich mee blijven dragen, de pijn en verdriet die dingen gedaan hebben en dat deze dingen in de weg blijven zitten. Alles voor zich uit blijven schuiven ja dan ga ik het doen, als dat voorbij is, als pietje naar de middelbare gaat, als als en dan gebeurt het nooit. Weet je je moet gewoon de eerste stap zetten naar je eigen geluk, je eigen gezondheid, je eigen leven, je eigen ik

 En ik merk dat ze het heel moeilijk vinden om echt voor hun zelf te kiezen, zichzelf belangrijk te vinden, stappen te zetten voor hun eigen geluk, want eerst de kinderen, gezin, ouders, man, werk etc. etc., en jij dan?? Natuurlijk word je een hele grote meid van al de dingen die je meemaakt, alleen er komt ook weer een tijd dat je lief voor jezelf mag zijn en mag loslaten wat niet meer van jou is en wat je niet meer dient, voel je wat ik wil zeggen.   

Je bent net een ui: Steeds pel je een laagje af, steeds een stapje verder zodat je rust krijgt geen verdriet, pijn of boosheid meer hebt van de dingen die gebeurd zijn, want je bent het meer dan waard om gewoon gelukkig te zijn, en dus lekker in je vel te zitten. Moet je daar een healing voor doen, nee maar alle dingen die je doet om los te komen van factoren die je niet meer dienen of die je nog steeds verdriet doen, of de oorzaak ervan zijn dat je niet een fijn leven leeft zou ik aanpakken. Want het verleden kan je helaas niet meer veranderen, wel de manier hoe je de toekomst ingaat en dat start in het nu.  

Je eigen ik weer belangrijk vinden; Voor vele klinkt dat als een ego ding, maar daar start wel alle verandering mee, wij vrouwen zijn vaak zo bezig met alles om ons heen, dat we daarin onszelf enorm vergeten. En weet je je oogst wat je zaait…. Want als je dingen steeds laat gebeuren en niet voldoende voor jezelf kiest, gaat het zich wreken en dat kan op vele gebieden; fysiek, mentaal of emotioneel en dat is natuurlijk erg jammer voor jezelf.  

 Want weet je misschien heb je helemaal geen last van je jeugd, maar zijn het dingen die gebeurd zijn op school, een relatie, dingen op je werk, wat dan ook er hoeft maar iemand iets gezegd te hebben op een voor jou kwetsbaar moment wat nu nog kan triggeren. En dan is het superfijn als dat soort dingen er nu niet meer voor kunnen zorgen dat jij er last van hebt. Soms is je leven net als de film dirty dancing, this is my space that is yours (vrij vertaald, dit is mijn ruimte dat is die van jou) dus neem je eigen ruimte in, stapje voor stapje, maar ruim eerst de zaken op die je in de weg staan.   

Want oponopono start bij jezelf, ook al waren mijn ouders geen ouders en hebben ze mega veel fouten gemaakt, ik heb hierdoor wel geleerd hoe ik het niet wil doen. Arja mijn vriendin zei Lin van al die boosheid en verdriet word je een dikke teletubbie, ik moest erg lachen maar ze had wel een punt, want verdriet maakt dat je een schild om je heen gaat bouwen om jezelf te beschermen tegen dat verdriet. En ik weet niet wat verdriet met jou doet, maar mij legt het lam. Ik voel me dan afgesloten van mijn gevoel en loop wat in rondjes en ik kom niet echt vooruit, ik ben dan matig ondernemend. Natuurlijk moet ik wel naar buiten met onze joep en zorgen voor de kids, maar het is allemaal wat vlakker. Op zulke momenten of als ik me gewoon ruk voel, dan denk ik hieraan terug, zet lekkere muziek op en denk heel sterk ik heb een gevoel ik ben het niet, adem een paar keer diep in en laat los. En wat me helemaal helpt als ik waar ik last van heb in een rare piepstem zeg of in een soort van rap, dan moet ik lachen en is mijn gedoe voorbij, met alles heb je een keuze of je blijft erin hangen of je onderneemt actie.   Wat zou voor jou nu een goede eerste stap zijn? PS: 31 augustus loopt de actie af om het online coach programma van denken naar doen aan te schaffen met € 50 euro korting, gebruik daarvoor de code 50voor50.   Lieve groet, Linda