Afgelopen week ging ik bij buurten met een lieve vriendin bij Smaeck, superleuke tent, heerlijke koffie, vriendelijke bediening, taartje erbij, buurten, lachen zalig. Het leuke is dat er veel herkenning is bij onze pubers met het tik tok syndroom, de toets week stress, het weinig tijd hebben voor jezelf, relaties en het gezeik van bazen of leidinggevende.
Deze gaat over een leidinggevende met een teckelsyndroom😂😂😂😂, Want als leidinggevende kan jij je mensen maken of breken.
Ze vertelde een verhaal waarvan ik dacht wtf, wat een enorme klootviool ben je als je op deze manier met mensen omgaat, je mensen zich zo klein laat voelen, je je eigen tekortkoming zo op mensen wilt verhalen en je ego dus veel te groot is voor de lengte die je hebt, je hebt denk ik best wel een idee wat er dan gebeurd is, een echte kaffer met een ego probleem.
Het had haar een hoop gedaan, buiten dat enorme klote gevoel ook als mens, vrouw, werknemer, want hij wilde zijn gelijk en niet zijn geluk, ook al had zij op meerdere momenten laten blijken dat ze het anders had moeten doen, maar dat ze zich op geen enkel moment gezien, gehoord of gewaardeerd had gevoeld, het simpele hoe is het? Hoe ging het? Goed gedaan, Wat heb je nodig gevoel ontbrak gewoon volledig.
Wat ze ook deed hij bleef op zijn godentroon zitten als een boze grote smurf met een teckel syndroom, want ook zijn hond was hij niet de baas, dus blafte hij maar naar zijn medewerkers, dan zit je dus gewoon echt op de verkeerde plek en maak je meer kapot dan dat je opbouwt.
Even uitleg ze had dus promotiespul in meters wat verminderd omdat het totaal niet verkocht werd, waardoor zij haar omzet zag dalen (en daar op afgerekend werd) omdat andere dingen die zij inkocht veel beter liepen dan wat ze moest verkopen. Diverse mails, telefoontjes gedaan, nul reactie en had ze in een teleurgestelde bui twee meter van dat schap weggehaald en toen kwam hij binnen omdat hij een rondleiding gaf en anders nooit in de winkel komt.
Wat doet een goede leidinggevende volgens jou??
Zelf heb ik gelukkig geen last meer van een leidinggevende, want heb er een paar gehad die mensen afmaakte en geen enkel gevoel van menselijkheid meer hadden leek het wel, alleen maar bezig met targets en de mens was nergens meer. Als baas kan jij je mensen maken of breken, wat natuurlijk ronduit triest is, want toen ik zelf als leidinggevende werkte had ik altijd Jim Rohn mijn mentor in mijn hoofd, als ik zorg dat mijn team hun doel zou bereiken dan zou ik het ook bereiken, zoiets als je kinderen wat leren en wat en hoe je het verwacht en zo dat ze het soms ook gewoon zelf even mogen uitzoeken, voelen en duidelijk aangeven dat ze altijd welkom zijn.
En met doel bedoel ik hun persoonlijke, zakelijke, dingen als leidinggevende moet ik toch alleen maar de voorwaarden scheppen dat zij kunnen groeien, het beste uit ze halen, vertrouwen geven, soms een zetje geven in de goede richting, vragen wat zou jij doen als je mij was, hun kwaliteiten benutten, een sfeer hebben dat ze gezien, gehoord en gewaardeerd worden, een veilig gevoel waarin ze mogen groeien en ontwikkelen, eigenlijk net zoals je bij je kinderen zou doen toch??
Gooi er een schep humor in, pro-activiteit, vitaliteit en je hebt goud, maar sommige bazen zijn hoe zal ik dat eens lief zeggen klootviolen met een te groot ego, of wel grote smurfen met een teckel syndroom, als leidinggevende ben je er om je mensen te dienen niet vernederen, want dat gedrag heeft niet alleen effect op de werkvloer (dat ze denken f*c kit) maar ook thuis, het werkt door….
Wat doet dat gekaffer met je??
Kan je het naast je neerleggen? Of gaat er iets knagen? Of denk je klets maar een eind raak en zoek het uit? Toen ik mijn eerste leidinggevende ontmoette was dat Addy Rooyackers een non, maar een geweldig mens, ik was 17 jaar en 9 maanden toen ik startte met de in serviceopleiding voor verpleegkundige. Ik scheet in mijn broek want mijn eerste afdeling was er een waar terminale patiënten lagen.
Maar daar leerde ik verrekte snel wat nederigheid was, niet zeiken maar dienen en het deze mensen zo fijn mogelijk maken, dus struinde ik vaak in de nacht even naar de keuken om wat lekkers te maken voor mijn zieke patiënten, ging praten als ze dat wilde, masseerde hun handen, schudde kussens op, maar had vooral diep respect voor de dood en dat ik dingen niet moeilijker moest maken dan ze waren, leven in het nu, het mooiste cadeau blijkt nu want voor mijn 18e had ik al meerdere mensen overleden gezien en wat de enorme impact was op de mensen die achterbleven.
Maar Addy zorgde voor mij, ik voelde me ondanks de sloten van verdriet dat ik me veilig voelde, luisterde naar mijn verhaal, af en toe zij ze ga maar naar huis meid het is genoeg geweest, of wat dan ook, ze was rechtvaardig en waakte als een moeder over haar mensen, toen als jonkie zag ik dat niet direct, totdat ik op een andere afdeling kwam en om dan staande te blijven poeh dat was een ding.
Een collega van mij werd (onterecht) uitgekafferd waarvan ik vol schoot, zij nam het op bleef strak voor zich uit kijken en slikte en ik was compleet van slag, want dat doe je niet doe normaal, mijn rechtvaardigheidsgevoel schoot pijlsnel naar boven, maar ik durfde niks te zeggen want tja ik was nog afhankelijk van haar beoordeling dus voelde me laf en dat vrat aan me en nog heel lang daarna. Deze dame is door dit voorval gestopt met de opleiding doordat ze vergeten was een urine weg te sturen, hoe dan?
Maar Addy kwam langs, in de gang sprak ik haar, ze vroeg hoe het ging en dat ze me miste, maar als deze stage voorbij was dat ze graag wilde dat ik terugkwam, wow. En gaat het? Voor dat ik het doorhad stond ik te huilen en vertelde mijn verhaal en ze luisterde, zei niets, zei lieve woorden en we gingen uit elkaar. Toen in de middag zag ik haar op de afdeling, zomaar dacht ik, niet dus…. De dame mocht even mee gaan wandelen en werd even bij gepoetst dat dit niet de bedoeling was want ze had iets opgevangen, integer als ze was.
Niemand heeft het recht om je uit te kafferen, zeker niet omdat zij een slechte dag hebben, want wat de reden ook is en dat kan heel veel zijn, neem je verantwoordelijkheid en doe normaal, goh ga even wandelen, zorg dat de emotie eraf en ga als mens het gesprek aan, stay humble, want een uitspatting kost niet jou de kop van vertrouwen maar je mensen voelen dit nog jaren later.
Stelling nemen, proactief zijn, voor elkaar opkomen, hoe ga jij om met je mensen?
Want is er ruimte voor:
- Eigen inbreng?
- De pauze benutten zoals je mensen willen?
- Wordt de privé tijd gerespecteerd? Of wordt er verwacht dat er in de avond nog van alles gedaan wordt?
- Kunnen je mensen ook thuis werken als het hen uitkomt? Of alleen als er iets heerst?
- Vraag je weleens oprecht hoe het gaat?
- Vraag je wat je mensen nodig hebben om zich professioneel en privé lekker te kunnen functioneren en groeien.
- Weet jij wat van het privéleven van je mensen? Weet je wat er speelt? Misschien heb je mensen met kleine kinderen en slapen ze slecht, of vrouwen in de overgang en slapen ze slecht, voelen ze zich ellendig. Weet je of ze of ze mantelzorger zijn, in scheiding ligt, of wat dan ook.
Uiteraard zou een leidinggevende van alles moeten faciliteren en als een dienende vitale leider je mensen moeten ondersteunen, maar ook jij kan proactief aan de slag.
Wat heb je nodig, wat wil je en wat niet? Wat wil je professioneel en wat privé? Wat heb je nodig om in een mindere werkomgeving je toch vitaal te blijven voelen, kan je samen met collega’s er wat tofs van maken? Waar kan en mag jij meer voor jezelf gaan staan, meer nee zeggen, meer je gevoel volgen, Of is dit team (niet meer) the placet to be? Of kan jij met vitaal dienend leiderschap het tij nog keren?
Kan jij nog iedere dag zeggen ik heb lekker gewerkt?
Hoe vitaal voel jij je als leidinggevende? Voel jij je als mens nog gehoord, gezien, gewaardeerd? En dat niet alleen op je werk hé, maar gewoon in je dagelijkse leven? Wat wil je en wat niet? Van wat heb je meer nodig?
Wil je weten hoe vitaal je bent? Doe dan hier de vitaliteitscan, want jij bent als leidinggevende de sleutel naar een vitaal team wat werkt, bevlogen is en minder verzuimt.
