Wat heb jij nodig om (weer)de regie te nemen?
Potverdorie ik ben er weer ingetrapt, sh*t ik heb weer geen nee gezegd, weer heb ik het gedaan……. Afgelopen weken had ik prachtige gesprekken met de mensen die gestart waren in mijn FEMM-traject en tijdens de online coachsessies hoorde ik een paar dingen die mij enorm opvielen en dat was dat ze allemaal totaal geen regie hadden over hun leven en al helemaal niet over hun gezondheid, de termen corona kilo’s, geen balans, te veel moeten doen, onmacht, hoge druk, klapperarmen van de bordjes omhooghouden, stress en slecht slapen is een greep hiervan.
De uitkomst was dat ze zichzelf steeds tegenkwamen, omdat ze steeds hetzelfde bleven doen, maar een andere uitkomst verwachten Als je jezelf ontmoet dan ben je “liever” voor jezelf en maak je echt kennis met jezelf en zie jij jezelf, en vind jij jezelf belangrijk genoeg om je grenzen aan te geven. En als je jezelf steeds tegenkomt dan overschrijd jij je grenzen die je waarschijnlijk niet eens hebt of slecht aangeeft en blijven er vaak dezelfde dingen gebeuren, het gevoel dat dingen je overkomen, je geen regie hebt hoe je leven loopt. Weet je ook ik ben mezelf regelmatig tegengekomen, als ik weer eens iets met de allerbeste bedoelingen had gedaan, maar de ander al zowat aan de koffie zat te genieten en ik nog van alles aan het doen was, de koffiedrinker nog aan het helpen was en dacht huh hoe dan…..of met vorige partners mezelf compleet weggaf en alles voor hun overhad en deed, mezelf wegcijferde voor hun geluk en dan het gevoel had verdorie wat doen hun voor mij en ook bij mijn kinderen, alles voor die jong zullen we maar zeggen 😉tja want als zij het naar hun zin hebben dan heb ik het ook, inmiddels weet ik gelukkig beter en weet ik ook dat het anders kan en moet.
Want je kan er heel goed voor een ander zijn, zonder verwachting als je jezelf maar niet vergeet, anders krijg je een enorme onrust, ongelukkig gevoel, buikpijn, hartkloppingen. Als je iets doet met de verwachting dat de ander hetzelfde voor jou zou moeten doen, sta je al scheef en zal je regelmatig op je neus gaan. Als je iets doet zonder verwachting, wanneer jou het uitkomt en je het echt wil doen en daarbij je grenzen bewaakt is er niks aan de hand, maar het nare gevoel komt pas als jij de ander nodig hebt en je ontvangt niet hetzelfde terug…… Alles start met het aangeven van je grenzen en duidelijk zijn met wat je wel of niet wilt, dat start met het nemen van de regie. De pijn moet groot genoeg zijn: Nu hoor ik je denken nog meer….
Nee een verandering gaat pas gebeuren als de pijn groot genoeg is, de meeste vrouwen zijn er dan pas echt klaar voor, vaak genoeg teleurgesteld zijn, vaak genoeg dat enorme rot gevoel ervaren, pas dan worden er stappen gezet, maar dan mega rigoureus, met het type de botte bijl en dat hoeft ook niet, beter is het om dit in een eerder stadium aan te pakken zullen we maar zeggen☺. Ga eens eerlijk bij jezelf op de koffie, wat heb jij nodig of wat moet er gebeuren voordat jij echte stappen onderneemt om wat aan te pakken, hulp te vragen dingen te veranderen, ook al weet je dat je partner, je kinderen, je ouders, je vrienden, je collega’s dat niet zo leuk zullen vinden? Dat is al een hele stap en ik ga het nog wat erger maken, van wie of wat moet jij afscheid nemen voordat jij voor jezelf gaat kiezen, wat moet er eerst gebeuren voordat jij een keuze maakt voor je eigen geluk, je eigen leven en gezondheid? Ik zeg niet dat je meteen een echtscheiding moet aanvragen hé, maar vaak moet je van iets of iemand afscheid nemen (in je hoofd, je ziel, je hart) voordat je bij je eigen ik kan komen.
Ik ga nu iets delen wat me erg kwetsbaar maakt, maar ik hoop dat het jou helpt en al is het maar een beetje dan is dit het waard. De meeste onrust en pijn en verdriet in je hart en hoofd gebeurt in je kindertijd, het gevoel niet gezien of gehoord worden is voor de meeste vrouwen een mes in hun ziel wat vele bijna hun hele leven meedragen, het niet in een veilige liefdevolle omgeving opgroeien bijvoorbeeld, te voelen dat je op je ouders kan terugvallen, dat ze onvoorwaardelijk van je houden, dit “tekent” de meeste omdat ze in latere relaties (werk, vrienden, partners etc.) denken dat het zo hoort omdat ze het niet anders gezien en ervaren hebben, zo heb ik ook jaren gedacht en geleefd, ik was grenzeloos om maar de liefde van mensen te krijgen.
Toen ik geboren werd als meisje zei mijn moeder tegen de gynaecoloog dat hij gek was want ze wilde een jongen, jaren heb ik me zo gedragen, om maar de liefde van haar te mogen krijgen, wat niet werkte. Mijn moeder vond mijn oudste zus de meest geweldige meid die er was en dit zei ze dan ook meerdere malen per dag. In haar ogen deed ik alles fout, wat ze dan weer liet merken door me te slaan, te knijpen, gewoon te negeren, in bijzijn van mijn oma kreeg ik bv de blik, dan wist oh kak thuis gebeurt het weer. Als ik dan bijvoorbeeld eens de stoute schoenen aantrok door nee te zeggen of iets niet te doen, dan had ik meerdere rode handen op mijn lijf en op mijn achterhoofd en sprak ze vervolgens minstens 4 weken niet tegen mij. Het erge was dat niemand het voor me opnam, of er maar iets van zij om me te helpen, nu is er veilig thuis, maar toen geen idee……
Op school deed ik mijn best want ik wilde weg en een ander leven hebben dan mijn ouders mij lieten zien, maar ze wilde niet dat ik doorleerde, want dan was ik dom. Toen ik verder ging studeren als IC verpleegkundige was het eerste wat mijn moeder zij dat ik arrogant was en dat ik maatschappelijk niks waard was. Altijd was er iets, niet de goede schoenen, mijn haar verkeerd, de verkeerde kleur bloemen, boeken kan ik erover schrijven, maar weet je dat verandert niets, alleen door stappen te zetten en nee te zeggen, grenzen aan te geven verander je iets bij jezelf. Het erge van alles is dat ik mezelf jaren heb laten wijsmaken dat ik niks waard was, niet goed genoeg, niks kon, stom en dik was, als ik uitblonk in een sport moest ik eraf en dus mezelf moest wegcijferen voor het geluk van een ander, natuurlijk is dit voorbeeld redelijk extreem, maar ook zonder geweld, gebeuren dit soort dingen heel vaak. Er hoeft maar een leerkracht tegen je te zeggen dat je iets stoms doet, of een vriendin tegen je zegt, als je dat niet doet je geen vriendin meer bent, of een partner dat je egoïstisch bent als je met je vriendinnen afspreekt, of een baas die zegt die baan kan je vergeten als je niet iedere avond nog werkt, ik denk dat je het idee en gevoel wel snapt Linda. Een ding weet ik wel en dat is dat je ongeacht wat er is ALTIJD een keuze hebt!
Je kan de ander niet veranderen, je kan alleen veranderen hoe jij ermee omgaat! Voordat deze blog op een therapiesessie gaat lijken is dus mijn vraag aan jou wil jij jezelf steeds tegen blijven komen of wil jij jezelf ontmoeten? Waar loop je tegenaan als je een keuze voor jezelf moet/mag maken, waar heb jij een stuk regie nodig? • Is dit met je mindset? • Het ondernemen van actie? • Stress reduceren? • Beter slapen? • Leren keuzes maken voor jezelf? • Een betere balans in je privé en werk? • Wil je je zelfvertrouwen verhogen? • Wil je leren nee te zeggen? • Wil je gezonder leven en bewuster kiezen voor wat je eet en niet eet? • Meer bewegen? Maar hoe start je dan? Wat het ook is, je kan echt de regie nemen/pakken en houden, gewoon omdat jij het waard bent om gelukkig te zijn en een heerlijk leven te leven, zonder ja maar en proberen. Regie krijg je niet, die neem je! Alle informatie vind je hier en kan je jezelf opgeven, doe je mee? Wat doet deze blog met je? Raakt het een gevoelige snaar, geeft het je inzicht? Wil je het met me delen Linda, altijd fijn wat terug te horen. Voor nu een heerlijk pinksterweekend, geniet ervan!
