Ontvangen en loslaten en een blindedarm ontsteking

Toen was het stil, maar wat heeft het in gang gezet?

Afgelopen weken ben ik op zijn zachts gezegd mijn lijf tegengekomen en dat was een hele pijnlijke ontmoeting, want voor mijn gevoel van het ene op het andere moment zat ik op mijn knieën en wenste ik in plaats van deze ongelofelijke pijn om mijn twee vreselijke bevallingen over te mogen doen in plaats van deze ellende.

Eerst ging ik door mijn rug en dat ken ik van mezelf door de hernia die ik heb, dan heb ik teveel gedaan, dus naar de osteopaat waardoor het wat beter ging, mocht ik nog een keer extra, dus op de tafel ja Lin je rugklachten komen ook van de verklevingen die je in de buik hebt zeker in je onderbuik door de keizersnee, die moet ik wat gaan losmaken…… Degene die mij kennen weten dat mijn pijngrens erg hoog ligt dus al oei en ai zeggend heb ik alles ondergaan ( wel paar keer aangegeven dat het wel heeeeeel pijnlijk was) maar ja no pain no, tja dat dus. Toen ik in de lift stond dacht ik kak ik word niet goed en klapte als een stiletto dubbel, wat gebeurt hier, thuis aangekomen zag ik aan Aernout hoe ik eruitzag.

Omdat ze hadden gezegd dat het wel een paar dagen pijn kon doen ben ik op de bank gaan liggen, pijnstilling en vooral niet te veel bewegen, mijn liefste man had nog gebeld en tja dit was wel een hele heftige reactie, morgen zou het beter zijn, maar helaas. Dit was donderdag 11/11 ja de gekkendag van carnaval, alaaf. Manlief had vrijdag tm zondag dienst en inmiddels forse koortspieken en op- en afgaande pijnen, dachten we maandag pakken we door en toen leek het wat beter te gaan, maandag nacht helaas, maar ja de kids laat je ook niet snel alleen achter dus morgenvroeg gaan we en ken je het gevoel als je naar de tandarts moet dat de kiespijn verdwenen is nou dat had ik, nee gaat echt beter lieverd, tot ik dinsdagnacht niet goed werd en we dus op de eerste hulp belanden. Mijn afdeling, waar ik nog steeds een zielsgelukkig gevoel heb als ik daar kom tot zelfs nu.

De allerliefste verpleegkundige Fatima, hielp me en al snel kreeg ik pijnstilling een zeer kloterige echo waar ze niks zagen, dus toch maar een scan en om een lang verhaal kort te maken, bleek dat mijn blinde darm geperforeerd was en deze als een leuk feest drie abcessen in mijn buik had achtergelaten, inwendig fors gevloekt, gehuild en sh*t ik voelde me voor het eerst van mijn leven bang, machteloos en super kwetsbaar, want ik moest vertrouwen op anderen, onder narcose die de laatste keer niet geheel vlekkeloos was verlopen, bleek ik het chille spul niet te mogen want daar was ik allergisch voor, mijn allergrootste liefde mocht gelukkig bij me blijven tot ik in slaap was, nou dat duurde blijkbaar geen drie tellen, zo op was ik na bijna een week niet gegeten te hebben, pijn en ziek zijn.

Mijn buik was een oorlogsgebied, fors ontstoken en konden ze in eerste instantie dat kreng niet eens vinden, door alle rommel in mijn buik en de enorme verklevingen die ik blijkbaar had, maar gelukkig die ellendeling is eruit en nu is het zaak om weer op te gaan knappen en dat gaat me helaas niet snel genoeg…… Tja met het uitdelen van het pakketje geduld heb ik achteraan gestaan denk ik😂😂

Ja vervelend, maar wat heb jij hier nu aan……

Dat ga ik je vertellen, want heel mijn leven heb ik op mijn zelf moeten vertrouwen, mijn eigen moeten redden en was ik aan het overleven, vroeg nooit om hulp en vond dat ik het gewoon zelf moest doen, want mijn ouders deden het namelijk niet, dus sterk zijn, niet zeiken, gevalletje zelluf doen, herkenbaar?

Wat ik zie, merk, voel bij de vrouwen die ik coach is dat ze zowat allemaal het gevoel hebben dat ze het zellllllluuuuuufffff moeten doen, alles zelf op moeten lossen, voor iedereen moeten zorgen, zich in honderd bochten moeten wringen, het liefst allemaal perfect,want dan zijn je ouders of partner trots op je en doe je het goed voor je gevoel, maar is dat ook zo?
Graag zouden ze meer balans en rust hebben.

Weet je ik heb meer dan de helft van mijn leven in het ziekenhuis rond gelopen, voor iedereen gezorgd en al mijn verpleegkundige liefde gegeven, zo ook aan mijn kids, mijn echtgenoot, familie en vrienden, maar weet je nooit vroeg ik zelf om hulp, want ik wilde altijd maar geven en kon heel lastig ontvangen, ook van Aernout……..

Nu was ik doodziek en het moment dat ik moest huilen omdat ik niet meer wist hoe ik zonder al teveel pijn mijn bed in moest komen, maar dacht dit hoort erbij en is na een paar dagen over voelde ik me een enorme zeikerd, mijn lieve dochter van 15 hoorde mij huilen en was compleet van slag want ze had me echt wel zien huilen als iets me ontroerde of echt verdrietig maakte maar niet van de pijn, dus zag ze me reuze kwetsbaar en vroeg mam hoe kan ik je helpen en vanaf dat moment heb ik echt alles losgelaten, ze hielpen met alles zonder te vragen ( was voor mij fijn om zo te oefenen want vragen oeps) en we hadden de allermooiste gesprekken, Aernout die ineens alles overnam, kids, hond, huis en het totaal anders doet dan mij, alles liet ik los want weet je ik had alle energie nodig voor mijn lijf en voelde ook dat het losgelaten moest worden. Weet je heel het gezin was van slag tot zelfs onze Joep, want ik ben er altijd en ben nooit ziek. Maar iedereen pakte zijn of haar rol en die rol konden ze nu ook pakken want ik liet het los en allemaal inclusief deze dame zijn gegroeid.

Dus braaf liet ik ze mijn sokken aan doen mijn benen en rug afdrogen, thee maken en weet je wat voelde dat enorm geliefd, juist niet kwetsbaar maar heerlijk warm, de liefde van hen die ik al dagelijks mag voelen was nog liever dan lief en nu zeg ik wil jij dat voor me doen ik mag niet tillen, ja doe ik mam en dragen ze de boodschappen die de jumbo komt brengen naar de keuken en zijn we een megateam en voel ik het heel bewust in mijn hart.

Als je het niet vraagt of aangeeft kan je het ook niet krijgen
Doordat ik nooit iets vroeg gaf ik de ander ook niet de kans om iets voor me te mogen of kunnen doen, hen het gevoel te laten ervaren dat het speciaal is en je een tof gevoel geeft om iets voor een ander te kunnen doen, dus onze Bart maakte warme kruiken voor me met de meest lieve briefjes en Romy zorgde voor thee en dekentjes op de bank, allebei lieve kussen en knuffels heerlijk, vriendinnen voor bloemen, cadeautjes, kaartjes, appjes en heel veel liefde.

Ook in het ziekenhuis heb ik alles losgelaten en alle verpleegkundige waren gewoon schatten die mij wilde helpen, hoe ik het beste uit bed kon komen, ben gewassen de eerste dag in de douche hellup dacht ik nog maar ze wilde mij rust geven, want anders doe jij te veel he lin, dus werd mijn rug stevig gesopt, en werd ik als een prinses op de erwt weer in bed gelegd om bij te komen. Weet je wat ook zo bijzonder was ik had een mannelijke kamergenoot en had ik nog even de jaren 90 in mijn hoofd en dacht uuuhhhh hoe dan, maar wat een lol en prachtig gave gesprekken hebben wij gehad, daar ben ik intens dankbaar voor en voelde ik weer het gevoel toen ik 5 was en bij de overburen die ik tante Nel en ome Wim noemde bloemen ging brengen omdat ze ziek waren en ze zo liefdevol reageerde en ik een kus en een koekje kreeg en me geliefd voelde en ze zeiden als er iets was ik altijd mocht komen, maar toen ik al huppelend thuis kwam en een klap van mijn moeder kreeg en de vraag waarom zij geen bloemen had gehad en de overburen wel......., in die klap verloor ik mijn gevoel van vragen en hulp vragen, kwetsbaar zijn gelukkig nooit mijn gevoel van zorgen.
Door dit alles kon ik dat oude gevoel echt loslaten en het gevoel dat ik toen kreeg dat ik wat fout had gedaan, want geven is heerlijk maar ontvangen verrijkt je hart nog meer.

Dus waar kan en mag jij nog loslaten en waar mag jij echt ontvangen?

Hey en er is echt geen geperforeerde blindedarm voor nodig om dit te voelen, liever niet. Maar ga eens bij jezelf na kan jij goed ontvangen? Of ben je een echte gever? Waarom kan je niet ontvangen, wat ligt eronder en wat kan jij op dit moment doen om de eerste stap te zetten om dit te gaan veranderen? Waar kan je dingen uit handen geven, je te laten verzorgen (dit kan al een lekker bad laten maken, je voeten masseren, een keer niet mee gaan met de boodschappen, je partner de kinderen laten halen, dat boek lezen wat je graag wilt, gewoon even niet alles zelllluuuuufffff willen doen☺.

Mijn buurman waar ik overigens nog steeds heel leuk contact mee heb, deed me aan ome Wim denken en werd ik geholpen door mijn buurman in het ziekenhuis, we jende elkaar, lachte wat af (pijnlijk) keken in de nacht tv omdat we niet konden slapen en kletste elkaars oren van de kop, zaten gezellig samen te eten en hielpen elkaar door te zorgen, te verbinden, te praten en hadden we hele diepgaande gesprekken. Enne ik hoefde niks te vragen het was er gewoon.

En zo gebeurde er wat er moest gebeuren

Graag ben ik in verbinding met iedereen, ongeacht wie je bent, wat je doet, of je nu paars, geel, groen of welke kleur dan ook, van wie je houdt, maakt me echt geen ene reet uit zeker omdat de tijd zo hard is, mensen, families, vrienden, gezinnen soms lijnrecht tegenover elkaar staan om de keuzes die mensen nu maken en dat maakte me eigenlijk heel boos, verdrietig, teleurgesteld want dat is helemaal niet nodig.

Het maakt niet uit welke keuzes iemand maakt als ze maar niet gemaakt worden door angst en gebrek aan informatie, want dan maak je heel vaak de verkeerde keus. Want elkaar in de waarde laten en er gewoon zijn, luisteren een knuffel en respecteren wat de keuze ook is, zeker omdat alles mensen zo enorm onzeker maakt en ik was zo hard bezig met overleven en te vechten dat ik dus stil ben gezet door mijn lijf.

Al jaren zeg ik dat je eerst lichamelijke klachten krijgt als signaal dat er ergens iets niet goed gaat of loopt in je leven, bv opgeblazen buik, hoofdpijn, last van je schouders, hartkloppingen, stress, slecht slapen, kort lontje en als je het dan niet oplost dat de klachten dan steeds erger kunnen worden……
Soms gebeuren er dingen in je leven die je iets moeten en willen laten zien en waar je nog in volle liefde naar mag kijken, voelen en loslaten, dit was er voor mij zo een enne dit heb je er niet voor nodig he, maar soms gebeurt er iets wat je een pas op de plaats laat maken en je min of meer gedwongen wordt.
Mijn oma zei altijd ik zou willen dat ik een toverstokje had dan zou ik…… nou ik had hetzelfde maar omdat ik zo graag wilde zag ik niet hoe eenvoudig het eigenlijk is en doordat ik het los moest laten, kwam het gewoon naar me toe in alle liefde.

Deze ervaring heeft me enorm veel gebracht (al zou ik het niet graag over willen doen) want ik heb mensen leren kennen waarvan ik het niet verwacht had heel goed leren kennen, maar ook mensen waarvan ik het wel verwacht had, tja iets met verwachtingen mmmm ook dat mag ik loslaten.

Voor nu een hele fijne dag en vanaf vandaag dus gewoon weer wekelijks een portie goede vibes en inspiratie, tja en dat heb ik afgelopen weken wel weer heel veel gehad, dus hou je mail in de gaten want er komt veel leuks.

Lieve groet,
Linda

Ps: Iedere dag gaat het weer wat beter, gelukkig is mijn hoofd weer helder, wordt mijn buik iedere dag minder gevoelig en komt mijn energie weer heerlijk terug, dus super.

Foto: Marlies Laenen