Stilte na de storm, wie zorgt er voor de zorgmedewerkers?

Mijn zorghart is onrustig en merk dat ik wat moet doen, ook al werk ik niet meer in mijn oude vak als spoedeisende hulp en IC verpleegkundige, dat lijntje gaat nooit meer weg, na bijna 25 jaar in het ziekenhuis te hebben gewerkt, blijft dat toch een soort van oude liefde en deze roest niet Ook al coach ik nu vele zorg collega’s, om juist op de been te blijven, goed voor zichzelf te zorgen op fysiek, emotioneel en mentaal vlak want stilletjes aan wordt het weer rustiger en gaat de wind weer geleidelijk liggen, wat ga je dan doen? Hoe ga je daarmee om? Het is net dat je jaren getraind hebt om bv de Mount Everest te beklimmen en dan sta je na heel veel zwoegen boven aan de top, je moet helaas ook weer naar beneden, maar eigenlijk ben je daar te moe voor…. Ik weet nog heel goed als wij wat “groots” meemaakte wat een behoorlijke impact dat had op mijn lijf en hoofd en ik de hele dag liep te stuiteren, want de enorme adrenaline kick die ik had gekregen kon ik maar slecht kwijt en ik was daar niet de enige in, want diegene die het trauma of wat dan ook hadden opgevangen waren even in een soort van andere wereld. Je kan je misschien voorstellen als je net wat vreselijke dingen gezien hebt dat als er iemand komt met een splinter in zijn vinger en zit te huilen, je in je hoofd denkt jeetje man hou toch op….Ik weet nog dat als ik dan naar huis ging en met mijn hond Sam ging lopen of fietsen ik vaak zat te rillen van de spanning die eruit moest en mijn gedachte regelmatig verdwenen naar bv familie of de persoon zelf die ik had opgevangen, mijn lijf en hoofd waren dan op. Maar na een nacht slaap ging het dan vaak wel weer, of een lekker bad of even kletsen met mijn collega’s. En dat was “maar” na een ding per dag, nu zijn er collega’s die al maanden vreselijke ellende zien, het snot voor hun ogen hebben gewerkt, mensen zien lijden, het enorme grote verdriet van familie moesten aanhoren, de vreselijke onmacht dat ze niet bij hun geliefde mochten zijn, vreselijke diensten ingepakt als een marsmannetje, het enorme leed wat Corona heet…Het lijkt wel een hele slechte film waar nu langzaam de lichten weer van aangaan. Maanden hebben zij die enorme adrenaline rush gehad en nu het weer wat stiller wordt totaal niet weten hoe ze hier mee om moeten gaan want de afgelopen tijd hebben ze enorme stress ervaren, dingen gezien en gehoord die er emotioneel inhakken, slecht of weinig geslapen, weinig tijd voor te eten, een lijf dat zeer doet, hoofdpijn, opgeblazen buik…. Ineens komt er weer wat ruimte, hoe pak je dat dan aan? Ik zie het hier thuis ook gebeuren, mijn eigen grote liefde werkt namelijk als intensivist en die heeft zoveel gezien en zulke enorme drukke diensten gehad, dat nu het stiller wordt de enorme moeheid eruit komt. Van een dienst van 24 uur was hij gemiddeld er 20 aan het werk, dat ik dacht jeetje man dat is niet te doen, je moet toch eten en ik vaak op mijn berichten keek of ik een teken van leven kreeg van hem. Zo is het lang gegaan, de ene dag dienst en dan een dag “rust”. En ik kan niet anders zeggen dan dat hij het gewoon deed, als hij dan eindelijk thuiskwam even slapen, die dag wat op zijn gemak rommelen en dan hops weer aan de slag. Iedereen in de zorg gaat door met zorgen, de adrenaline blijft aanwezig. Maar nu ze stilaan gaan afschalen, komen de verhalen, de enorme moeheid, pijn in lichaam en geest, en het uitzicht dat er waarschijnlijk geen ruimte is (lees vakantie of wat langer vrij) om echt bij te komen. We wandelen veel met onze Joep en dan hebben we het erover, ik laat hem zijn ding doen en zorg voor hem en help hem maar het was en is zwaar. En dan blijft er een soort zwaard van Damocles boven het hoofd hangen of er nog zo’n golf aankomt over een tijdje… Ik hoor het ook van de mensen die ik coach uit de zorg die werken in het ziekenhuis of thuiszorg, verpleeghuis, het is en was gewoon heftig, hun verhalen raken me steeds enorm. Wat ik dan ook terug hoor is dat ze het fijner vinden om met iemand te praten die integraal kijkt en coached, en geen binding heeft met de plek waar ze werken, maar wel weet waar ze het over hebben. En weet je vaak zijn het de randzaken die het meeste schuren, kapjes die niet passen, na weken eindelijk goede schorten en goede helmen, beleidszaken die worden gedaan door mensen die nog NOOIT aan een bed hebben gestaan, die kletsen over dingen die niet kloppen, de berg papieren, de mega onduidelijkheid, een landelijk coördinatiepunt wat op papier functioneert, maar geen rekening kan houden met de emotie-trauma aan bed van de patiënt. Soms zijn ze een hele dag bezig om iemand over te plaatsen, maar omdat de regelaar aan het vergaderen is er niemand is die de taken overneemt, er pas laat in de middag een noodzakelijk patiënt transport geregeld kan worden…. De enorme onnodige druk die dat veroorzaakt, de mega angst van de patiënten, de onzekerheid bij familie, het grote verdriet. Oh en dan heb ik het nog niet eens over hun eigen angst om besmet te raken of de zorg om hun naasten te besmetten en iedere dag zien wat dit but virus met mensen doet en hun lichaam en geliefden. Het schouderklopje (op anderhalve meter afstand dan) en de gemeende vraag hoe gaat het nu echt? Tja ik kan inmiddels boeken schrijven van alle verhalen die ik vol irritatie hoor van de mensen die willen zorgen, geen zorgen willen hebben over te kleine maskers om hun werk te kunnen doen, of geen maskers. Zorgen moet je doen, niet maken. Zorgmedewerkers zijn niet het werk gaan doen om rijk te worden, daarvoor is er te veel wegbezuinigd (dat maakt deze hele corona wel duidelijk) maar om te zorgen met hart en ziel, mensen zorgen voor mensen, hun volledige toewijding te geven om mensen beter te maken, deze mensen moeten al zoveel concessies doen waar heel veel mensen nooit bij stil staan, weekenden werken, avond-nachtdienst- feestdagen, steeds vaker agressie ervaren als ze iemand willen helpen, het is het meest prachtige vak, maar vaak ook het meest ondankbare en dan heb ik het niet over de patiënten. De enorme berg computer en papier werk om aan alle regeltjes en vinkjes te moeten voldoen, het in de schaarse vrije tijd cursussen en Webinars te moeten volgen om bij te blijven, de zorg is uitgehold letterlijk en figuurlijk. De zorg is veel te veel een bedrijf geworden onder druk van verzekeraars, moeten voldoen aan zoveel dingen, de mens is uit de zorg als je snapt wat ik bedoel. En natuurlijk moet er ook zakelijk gekeken worden, alleen de zorg draait om zorg en moet het geen verdienmodel zijn. Te veel lagen van managers die nog nooit aan het bed hebben gestaan, maar wel een mening hebben hoe de zorg zou moeten, hou toch op. Waar is de menselijkheid, die aai over iemands bol, het schouderklopje, een gemeend hoe is het? Leuk als je bloemen geeft aan je medewerkers, maar als jij dan aan de beurt bent de bloemen op en alleen het kaartje er nog ligt, oh dan zijn er te weinig, hoe dan? Ze willen vakkenvullers extra geven (terecht) maar wat krijgen de zorgmedewerkers, de bloemen die op zijn? Geef ze een vette bonus, gewoon netto, als enorme dank, want als er 4 miljard naar een vliegtuigmaatschappij kan gaan, verdienen de harde werkers in de zorg ook zeker een cadeau en dan iets waar ze zelf iets van kunnen kopen! En dan gaat nu de storm liggen na een tsunami aan Corona en dan lieve zorgzame zorgers? Wie zorgt er dan voor jullie? Hoe blijf je overeind en verwerk je de corona beelden en emotionele gesprekken? Hoe laad jij je batterij weer op? Hoe krijg jij weer de balans tussen je privé en je werk? Hoe is jouw kijk op je eigen en werk toekomst? Hoop je dat je nog zo’n tsunami kan bolwerken? Ik help je graag, door naar jou te luisteren en te kijken hoe jij weer de regie krijgt, want ik weet als geen ander waar jij tegenaan loopt. Stuur een mail naar welkom@zijvitaal en ik plan een afspraak met je in, zodat jij weer kan zorgen voor jezelf.