We hebben het allemaal weleens gedaan denk ik belletje trekken, voor mij voelde dat als mega pret, maar ook een stuk schuld want diegene kwam wel voor nop naar de voordeur. Ik rende mee maar durfde zelf nooit te bellen, tot mijn moeder mij keihard aanpakte en zei dat het niet okay was en ze vertelde erbij dat stel een oude vrouw met veel moeite omhoog was gekomen en “snel” naar de voordeur wilde lopen en zou vallen, of een moeder die met haar kindje bezig was en dat kind liet vallen, holy sh*t dacht ik toen kak dat wil ik niet op mijn geweten hebben zeg en heb het nooit meer gedaan, met stiekem als gevolg dat ik überhaupt nooit meer aan de bel heb getrokken….

Aan de bel trekken doen we te weinig

Zijn we niet allemaal veel te druk bezig met onze eigen sores en veel mensen staan in overleefstand, druk druk met van alles, dat we maar doordraven omdat het nu eenmaal zo heurt.

We denken dat we het allemaal wel alleen moeten doen of kunnen

Hulp vragen is zo verrekte moeilijk, oh jeetje wat ben ik zelf daar slecht in, tot ik merkte dat ik die genen aan mijn kids doorgaf en mijn dochter echt vastliep. Wij zien dat gebeuren, waarschuwen, bieden hulp aan (wat ze dan al niet meer hoort) en dat komt ze zo last minute met iets zo kak vind ik dat. Maar de laatste keer moest ze voor een vervolgopleiding van alles regelen en haar digid activeren, ik was bezig met een coachgesprek en had haar zien dralen en gezegd ik help je als ik klaar ben, maar daarna nog even dit en dat gedaan dat het uit mijn gedachte was gevlogen en zij helaas niet aan de bel trok……

Dus later op de avond hadden we even wat gesteggel, maar na wat doorvragen liet ze blijken dat ze het zo lastig vond om om hulp te vragen, jeetje zei ik daar schrik ik van want ik dacht dat ik dat wel had laten blijken dat ik dat normaal vond als ze om hulp zou vragen (kan je het nog volgen##) dat doe je ook mam maar ik voel me zo’n sukkel als ik het niet weet of kan dat ik denk dat ik alles wel zelf moet doen.

Tja dat aan de bel trekken is dus nog niet zo eenvoudig als het lijkt, daarom vallen zoveel mensen uit omdat ze denken dat ze het zelluf moeten doen.

Vraag jij wel om hulp als je vastloopt? Trek je aan de bel om te waarschuwen dat er iets mis is?

Of heb je de verwachting dat ze het wel zien, of uit zichzelf moeten doen? De meeste mensen zien het dus als falen, loser, niet goed genoeg, zwak, moeten presteren, bang hun baan kwijt te raken, een leidinggevende waar ze zich niet veilig genoeg bij voelen om aan te geven, of de leidinggevende is het onderdeel van stress en hebben ze geen back up om aan de bel te trekken.

Om in de woorden van psycholoog Thijs Launspach te spreken, het is niet zwak om om hulp te vragen maar juist heel sterk, want daarmee geef je grenzen aan en laat je zien dat die van jou bereikt is.

Trek aan die bel voordat het te laat is, als je signalen van stress voelt in je lijf.

Daarom heb ik een signalenlijst gemaakt speciaal om de signalen bij je mensen te herkennen maar stiekem ook bij jezelf. Klik op de link en je ontvangt direct de signalenlijst.

Wil je hulp bij die signalen en wat je ermee moet als iemand aan de bel trekt, trek dan bij mij aan de bel😉dan gaan wij aan de slag om het op te lossen.

Wil je meer weten en luisteren over die signalen dat kan in mijn nieuwe podcast, deze is hier te beluisteren.