Hoe gaat het nu echt met je?

Je moet geen vraag stellen als je het antwoord niet wil horen

  Had je me gemist vorige week? Ik mezelf wel jeetje ik was me een partij ziek, mega buikpijn en koorts en de rest zal ik je besparen, maar ik had nog liever mijn bevalling van Romy die 32 uur duurde over gedaan, dan snap je de strekking wel denk ik 🤨 nu blijkt achteraf dat een cyste die ik op mijn eierstok had geknapt is en deze mijn buikvlies prikkelde waardoor ik zo ziek was, nou die kunnen we weer afvinken in de categorie nooit meer doen, maar het liet mij wel iets zien en dat is dat mensen wel vragen en hoe is het met je??? 

Maar eigenlijk liever niet het antwoord willen horen 😂. Want ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook niet tegen iedereen vertel, maar de mensen die ik afgelopen week heb gesproken bv op school van mijn zoon, of iemand uit de buurt, maar ook een vriendin, wat ik zag dat ze er niet mee om konden gaan toen ik gewoon zei het gaat ruk, de verwarring, verrassing, schrik, zeiden ze allemaal oh wat vervelend, maar nu gaat het weer goed zie ik, zonder echt te vragen wat er ruk was, geweldig want blijkbaar wordt de vraag hoe is het met je gesteld met als doel dat jij heel braaf zegt goed en met jou? Zodat de ander zijn verhaal kan vertellen, dus stel geen vraag als je geen antwoord wilt hebben. 

Enorm fascinerend vind ik dat fenomeen.   Je moet geen vraag stellen als je het antwoord niet wil horen Mensen zijn bang om te horen dat het niet lekker gaat, want dan krijgen ze het gevoel dat ze er iets mee moeten, best gek eigenlijk en heel erg jammer, want het houd je weg bij een mooi gesprek, zeker als je oprecht de vraag stelt en dus gewoon geïnteresseerd bent in de ander, maar ook om kan gaan met een antwoord waar je misschien niet op zit te wachten. Vaak doet het iets met de ander, want wat moeten ze zeggen en misschien voelen ze zich ook gewoon niet lekker in hun vel, of zijn ze bang wat je gaat vertellen, of weten ze gewoon niet hoe ze met het antwoord om moeten gaan, categorie help zal ik maar zeggen.

 Veel mensen stoppen hun eigen gevoelens weg, onder het mom van dan zijn ze er niet en hoef ik er niet naar te kijken of ze niet te voelen, en al helemaal niets mee te doen, als dan een ander iets zegt wat dat gevoel kan triggeren is dat natuurlijk niet fijn, de meest gegeven antwoorden zijn oh super goed, ja druk druk he, ik was onderweg voor een boodschap dus, goh wat vervelend ja een buurvrouw van mij had dat ook. Maar ook uit de meest onverwachte hoek, kan er iets moois gebeuren, weet je nog het verhaal van die man die zijn vrouw verloor, juist omdat we zagen dat het niet goed ging vroegen we he gaat het met je???? Waarop hij heel hard begon te huilen en vertelde dat zijn vrouw was overleden. Die man sprak ik vanmorgen en hij vertelde hoe fijn hij het had gevonden en dat hij merkt dat veel mensen hem vermijden als ze hem aan zien komen lopen met zijn hond, waarschijnlijk bang om te horen dat het niet zo lekker gaat en juist nu kunnen we wel wat extra verbinding gebruiken.  

 Dus hoe gaat het nu echt met je? Wat je antwoord ook is, ik ben er oprecht benieuwd naar, want wat ik hoor in mijn omgeving is dat veel mensen zich kortweg kak voelen, slecht in hun vel, meer somber, slechter slapen, gevoel van klem te zitten, geen uitweg weten, droevig, minder energie, meer stress ervaren, hun lijf pijn doet, meer hoofdpijn, angstig en zo kan ik nog wel een paar noemen, hoe is dat voor jou? Ervaar jij dat ook op dit moment? Of merk je dat je kinderen het moeilijker hebben? En hoe ga je hier mee om? Mijn coach zei ooit eens tijdens een training je hebt een gevoel je bent het niet, dit om het wat makkelijker te maken om ermee om te gaan en gevoel mag er zijn als het je maar niet in de weg gaat of blijft zitten, want dan is het verstandig om iemand te zoeken die je kan helpen daarmee.   Heb jij dat ook of kan je door deze weerstand heen beuken?

De meeste mensen hebben last van doorgaan als het lastig is, als het pijn gaat doen, als iets schuurt, moeilijk is, verdriet doet, onzeker maakt en ook mij is niks menselijks vreemd. Alleen wil weerstand je iets vertellen, vaak is het dat je bang, boos, bedroefd bent en onder bang zit ook een stuk onzekerheid. Weerstand slaat je lam, het zorgt dat je in je pijn blijft zitten, dat je dus niet in beweging komt want het gevoel en de emotie die eronder hangt houd je vast op de plek waar je op dat moment bent. Al jaren had ik een haat-liefdeverhouding met sporten, man wat koste het me toch een moeite om steeds te gaan……. En eigenlijk toen ik er bewust naar ging kijken heel erg raar, ik zal je vertellen waarom. Vele jaren heb ik op hoog niveau gedanst (wedstrijdteam Latin en american dans) veel gezien en gewonnen, en heel veel plezier mee gehad, dus raar dat ik een hekel had gekregen aan sporten, tot ik jaren geleden tijdens mijn nlp opleiding een oefening om te ontdekken waar weerstand vandaan kwam moest doen, nou dat gaf een inzicht, want het bleek al op jonge leeftijd te zijn ontstaan. Als jong kind was ik namelijk heel sportief, alleen mijn ouders vonden dat niet zo heel fijn, want ja dat halen en brengen vonden ze niet fijn en mijn moeder vond vroeg opstaan vreselijk, dus toen ik eigenlijk ging leren schaatsen op de ijsbaan van Tilburg op 5 jarige leeftijd bleek ik talent te hebben, want met gemak schaatste ik achteruit deed ik sprongetjes en mini pirouetjes, dus toen ik gevraagd werd om in het selectie team te komen, was ik zo blij en trots totdat ik thuis kwam en mijn moeder direct nee zei want dat was nergens voor nodig, BAM weg droom.

 Daarna mocht ik toen ik een jaar op 7 was op turnen, heerlijk zwaaien in de ringen, salto’s maken op de trampoline en over de mat zwieren, hoppa ik mocht meedoen aan een wedstrijd waar ik opviel en ja je raad het al werd ik geselecteerd voor het turnteam. Die wedstrijd mocht ik met iemand anders meerijden, dus toen deze dame me thuis afzette en zei dat ze zo trots was op mij en dat ik geselecteerd was moest ik van turnen af, BAM wegdroom, totdat ik net 14 was en mijn eigen geld verdiende bij een groenten groothandel, waar ik voor school werkte ja 05:30 starten en op zaterdag om 05:00, daar leerde ik al heel snel dat als ik mijn eigen geld had, ik vrij was……. Dus mocht ik na lang vragen op dansles, de eerste cursus betaalde mijn ouders, maar ik vond het zo leuk en ik kon een pootje dansen wilde ik verder, maar dat mocht niet, dus werkte ik er heel hard voor, elke cursus was 150 gulden wat ik me kan herinneren, dus moest aardig wat uren draaien want ik kreeg 5 gulden per uur en ja je raad het al na de cursus topklasse mocht ik naar het wedstrijdteam, met de bus mee als we ver weg moesten, maar ik had zo’n drive dat het me geen moeite kostte om daar het geld voor te verdienen, inclusief mooie jurken en dansschoenen, ik weet nog dat ik met kerst van de man waar ik werkte 100 gulden kreeg, man daar kon ik mijn jurk van betalen ( die man wist waarvoor ik werkte). Overal danste ik de sterren van de hemel, dat was mijn gevoel van vrijheid en ik kwam los van het juk van mijn ouders en ik groeide als kind, vrouw en mens, want hoe lekker is applaus en gewoon dat je ergens goed in bent, maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als ze ook dat stuk in diggelen gooide. Want toen ik heel blij thuis kwam van een wedstrijd en alles heel trots wilde vertellen, zei ze ja jij denkt nu wel heel wat te zijn, maar het wordt tijd dat je kostgeld gaat betalen, ik was toen 16 in mijn examenjaar van de mavo en ik dacht waaaaat, ik moest 150 gulden gaan betalen, ik kon alleen op zaterdag werken door mijn examen en verdiende dan maximaal 40 gulden, dus na een maand had ik max 160 gulden die ik nodig had voor de lessen en betalen van de bus, inschrijfgeld voor de wedstrijden etc., dus BAM na nog wat sputteren heb ik het nog vol kunnen houden, maar ook daar moest ik mijn droom opgeven, want dat kon ik als kind niet bijverdienen naast school. Dus toen wij die oefening deden werd ik niet goed en ben letterlijk op mijn knieën voorovergevallen en kon ik alleen nog maar huilen, inmiddels 32 jaar en al zoveel mijn kop gestoten in het leven. Dit vertel ik je niet dat je denkt oh wat zielig, maar om je het fenomeen weerstand uit te leggen en wat er een oorzaak van kan zijn dat je ergens steeds op vast blijft lopen, vaak is het je verleden wat er de oorzaak van is, je ouders, een rot relatie, een leraar die het je moeilijk heeft gemaakt, een vriend of vriendin die je verdriet heeft gedaan, noem maar op. Juist onverwerkte emoties kunnen ervoor zorgen dat je ergens op een stuk steeds weerstand blijft voelen en dus op dat stuk niet verder komt en je tegen laat houden om verder te groeien en dus zonder jezelf te beperken te leven.   Dus zoek de weerstand op! Want door je weerstand op te zoeken en te onderzoeken en dat hoeft echt geen jaren te duren, kun je eens heel diep van binnen voelen, kijken en ervaren waar is het begonnen, waarom voel ik dit, wat zegt me dat en dan is de keus aan jou, je kan het vast blijven houden en blijven zeggen dat je weerstand hebt, of pijn en verdriet over wat gebeurd is, niks mis mee, alleen helpt het je voor geen meter vooruit. Je kan dan twee dingen doen

1. Vasthouden en je steeds krampachtig laten voelen als zich een situatie voordoet, waardoor je dus niet je mooiste leven gaat leven. OF
2. Je houdt het vast, voelt, huilt en neemt het besluit om het los te laten om vervolgens zonder dat jij jezelf in de weg zit zonder zelfopgelegde beperkingen en het jezelf niet meer moeilijk maakt, je leven leven zoals jij dat wilt.

  Want als je echt voelt waar het pijn doet kan je het oplossen en loslaten.    En als je loslaat, dan heb je twee handen om jezelf vast te pakken en dus zacht en liefdevol naar jezelf te zijn en je niet meer te laten belemmeren door mensen of gebeurtenissen.   Dus lieve vrouw hoe is het nu echt met jou? Sta eens stil, zit eens stil en zoek de stilte op, dan hoor je heel diep van binnen je oerstem, die waarschijnlijk al langere tijd tegen je roept in de vorm van lichamelijke klachten, slechter slapen, kort lontje, ga eens zitten of liggen en leg je rechterhand op je hart en je linkerhand op je buik, adem eens een paar keer diep in en voel eens wat je oerstem en je lichaam je willen vertellen en dus laten voelen.   Zou je graag door de weerstand heen willen? En vind je het fijn om daarvoor een luisterend oor en een zetje in je rug te hebben? Stuur me dan gewoon een mailtje en ik maak een afspraak met je, het weten is een, het echt loslaten is het belangrijkste. welkom@hetvitalehuis.nl